Met Noordje naar het Stedelijk Museum

We kwamen aan in de kelder! Zo mag je het eigenlijk niet noemen, het is de onderin de Badkuip. Dat het de Badkuip heette wisten de meeste kinderen al.

Bij het eerste beeld van Ceclilia Vicuña zijn we gaan zitten. Dit beeld is geïnspireerd op een heel oud systeem van schrijven met knopen: Quipu (=knoop (taal van de Inca’s). Als je omhoog kijkt kan je de knopen zien. Niemand weet wat die knopentaal betekent en het is spannend om te bedenken wat hier staat (zie foto).
Op de vraag waar het van gemaakt was, kon Georgina vertellen dat het misschien van Alpaca of Lama wol was gemaakt, dat was knap gezien en geanalyseerd en kan wel degelijk kloppen. De Inca’s komen immers uit Zuid Amerika en daar wonen deze beesten.

Hier hadden de kinderen de opdracht om in 1 minuut zoveel knopen te leggen in een touw. Daar kwamen bijzondere draden uit en ze verzonnen daar woorden bij. Het was ons geheimschrift en alleen wij wisten de betekenis, net als bij de Inca’s.

Dit is een textiel schilderij van Ghana Amer, zij mocht niet naar de kunstacademie omdat ze een vrouw was. Dit bracht haar op het idee om niet te gaan schilderen (dat deden bijna altijd mannen in die tijd), maar om te gaan werken met textiel (dat deden de vrouwen). Dus zij ging schilderen met textiel.

Wat gebeurt hier? Je ziet lijnen in het schilderij en daaronder zie je naakte vrouwen, die plezier hebben. Er werd gegiecheld want we zagen veel naakte lichamen, Maisera vond het maar vies.

Ook hebben we gesproken over waar wij plezier aan beleven: ‘Fortnight spelen’, ‘tekenen’…
De opdracht bij dit textielschilderij was: teken een persoon met draad.

Hier hangt een vrouw aan een draadje en draait rond. Wat gebeurt hier?: ‘de vrouw valt…. ze valt diep’, waaraan zie je dat ze diep valt? ‘Omdat ik haar schaduw zie…’ ‘wel raar dat haar voet zo gedraaid is in de schaduw …én haar hand…’

En zo filosofeerden we verder rondom de vrouw, genaaid van een roze handdoek en gemaakt door de allergrootste kunstenaar Louise Bourgeois.

Als allerlaatste hebben we iets gedaan, wat we niet altijd doen, omdat het best ingewikkeld is loslopende kinderen in een museum. Maar ja het zijn de Noordjes dus die kunnen dit wel aan.

Iedereen mocht op zoek gaan naar een werk die ze het allermooiste vonden. Er kwamen argumenten als: ‘die vind ik lekker eng’, ‘mooi maar wat is het eigenlijk’, ‘ik houd van glitters’, ‘dit lijkt een verhaal, dat vind ik leuk’. Zo zie je maar de kinderen kunnen prima onder woorden brengen waarom ze iets mooi vinden. En hier komen een aantal uitgekozen werken:

Bij Noordje was de workshop met textiel, wij gingen aan de slag om een echt textiel schilderij te maken. Iedereen was enthousiast met al het materiaal wat voorhanden was. Het mooiste waren al de lapjes die Nynke ooit tijdens de corona-periode heeft gekregen van #Barbara Broekman. Haar atelier hebben wij ooit bezocht.

Iedereen stond nu in de startblokken om te gaan naaien! Dat was pas echt! Olivier verklapte dat hij dat eigenlijk niet mocht van zijn ouders, want dat was gevaarlijk. Maar hij ging het toch doen, want, vertelde hij, hij zou goed opletten. Na de uitleg, ging iedereen vol enthousiasme aan de slag met zijn compositie.

Hier een kleine presentatie en zo leuk, niet iedereen was klaar, maar dat mocht niet deren, iedereen mocht zijn canvas meenemen en zijn naald en draad.

Wat een verrassing Noordje, kreeg een dag later via de email een ‘dank jullie wel’ terug van de ouders van Olivier die alles thuis hadden afgemaakt en zo had hij zijn ouders mooi overtuigd dat hij prima kon omgaan met naald en draad.

GROTE DANK:

Waar zou Noordje zijn zonder al onze vrijwilligers, deze keer duizend dank aan Ellie, Mijs (stagiair) en Clara en dank aan kunstenaar #Barbara Broekman voor het prachtige materiaal waar wij mee hebben genaaid!